Nie, to nie boli wyrzec się nadziei

I jedynego o szczęściu marzenia
I wszystkie listki obrywać z kolei
Z tej róży, która jest kwiatem z płomienia,
I poza siebie rzucać je powoli…
Nie, to nie boli!

Za każdym krokiem, za każdym czuć ruchem
Pęta, co dłonie skuwają łańcuchem,
I iść swą drogą z posępnym tym zgrzytem,
Słyszeć go nocą i słyszeć go świtem,
I czekać śmierci, co z niego wyzwoli…
Nie, to nie boli!

Nie, to nie boli bronić się pieszczocie
Snów owych złotych, co nad głową lecą,
I ducha wiecznej poślubić tęsknocie,
I być jak ognie, co po trumnach świecą,
I jako kwiecie na cmentarnej roli…
Nie, to nie boli!

Budzić się co dnia o porannej zorzy
Z myślą, że dzień ten przejdzie bezsłonecznie,
A kiedy pierś się pragnieniem otworzy,
Mówić: «Zapomnij» – i «Milcz» mówić wiecznie,
I w drżącym sercu czuć zawsze szpon woli…
Nie, to nie boli!

Nie, to nie boli wyciągać ramiona
W cichość i w ciemność i czuć, jak w tej ciszy
Krzyk wołający imię twoje kona,
I jak w niej druga pierś tęsknotą dyszy,
I wiedzieć, że nic nie zmieni tej doli…
Nie, to nie boli!

Źródło: malowane-wierszem.blogspot.com